شمس تبریزی

انعکاس مـــــوج نــوری در ســـــــماع آســـــمـان

ذره هــــای هر اتم را می کـــشــد تا لامـکــــان

تکـــه های پر خـــروش از فـهـم که اندر کـائنـات

چــــون پر و بالی برد جـان را به دیداری نهـان

پـــرتـــو بی نقـــش آن صـــــورتگر نقاش عشـق

همـچو شمس الدین تبریزی بپرورد، در جــهان

آن کســــی که از فهـــم او، اندیشه های بی بدیــل

متصــل گــــردیده اند در عمــــق دریاهـــای آن

حیـرت اندر حـــیـرت آورده سـت، اندر کــائنـات

بس جهان اندر جهان،مانده اند انگشت در دهان

همـــچـــو مـولانا جــلال الدین رومی، آن کســـی

پی بـــرد بر وســـعت اندیشـــه ی شمس الزمان

این سمـاع کز عمق  جان آید، همان گفتِ دل است

نی بُوَد رقصی به ظاهر که آید اندر چشم، عیان

هر کســـی این نغمـــه های نــور را چون بشـنود

ممکن اســـت در ظاهر اندر شوق آید، یـا روان

این سمـــاع آســــمان آوای نور اســـت ای عـزیز

نی، کـه باشد رقصـی اندر ظاهـر و اندر گــمـان

آن کســـی که از چشمِ صورت در پی ظاهر بُــوَد

کــی تواند پی برد با هـوش خود، بر عمق جـان

آنکه را صـــورت فقط بیند به چشــمانش،نه جان

ســــر به عالــمهای بالا ننگـــــرد، باشد کـمـــان

هر کســی که از نغمــــه ای اندر پی هوشـی بُـوَد

پـله پـله می رســـــد تا وســــعتِ آن بی نشــــان

گر که از من گشته ای بی من در این موجِ عظـیم

همـــچو آن هیــــچِ زمــان گــردیده ای اندر امان