ما از بیرون به مقصد نمی رسیم

بخشی از سخنان استاد هیچ در کلاس قطره:

فرق ما با جهان بیرون چیست؟

جهان بیرون در حال حرکت است. جهان پدیده ها، اشیاء، سیارات و ستاره ها و کهکشانها و جهانهای بالاتر. اینها در حال حرکت هستند تا به مقصد برسند. اما وقتی به مقصد رسیدند نابود می شوند . به این مطلب نابودی، انحلال صغیر یا انحلال کبیر و یا قیامت گفته می شود. یعنی شارژ این جهان تا یک زمانی ادامه پیدا می کند، جهان حرکت می کند تا به مقصد برسد، وقتی به مقصد رسید، نابود می شود. مثلا می گویند زمین 13 میلیون سال دیگر شارژ دارد. یا مثلا چند هزار سال دیگر از بین می رود، چون تا ابد که ادامه ندارد. این سیارات و ستاره ها و کهکشانها برچیده می شوند و جهان در یک تاریکی مطلق فرو می رود. پس ببینید، این جهان تا به مقصد حرکت می کند و وقتی به مقصد رسید نابود می شود.

ما نیز حرکت می کنیم، اما از درون، وبه مقصد هم می رسیم (ما از بیرون به مقصد نمی رسیم) ما باید از درون حرکت کنیم و راهی طولانی را طی کنیم. اما برعکس ما نابود نمی شویم و به جاودانگی می رسیم. این فرق انسان با جهان بیرون است که ما از درون به مقصد می رسیم و جاودانه می شویم و به بودن می رسیم. بی بود دهنده نتوان زادن و بودن. بنابراین مقصد ما، هدف غایی ما، از درون طراحی می شود. ما باید یک کاری کنیم. از درون وارد خودمان شویم و هر چه افزایش روح پیدا می کنیم جهان درونمان گسترش پیدا می کند، شخصیت واقعی ما بیشتر شکل می گیرد و خدا بیشتر ما را دوست دارد، برکاتش را بیشتر بر ما نائل می کند. هرچه بیشتر افزایش روح پیدا می کنیم، بیشتر به هدف نزدیک می شویم. بیشتر می توانیم با خدا راز و نیاز کنیم، روح کوچک و حقیر هیچ راز و نیازی با خدا ندارد، خدا هم با آن هیچ کاری ندارد. پس خدا با چه چیزی از ما کار دارد؟ با نقطه اوج خدایی. باید اوج بگیریم، جهش و مکش؛ این دو تا بحث است که در لیست است تا بحث شود. در مورد اینکه ما چگونه جهش کنیم و چه طور ما را به طرف بالا می مکند. به طرف بالا مکش پیدا می کنیم.